οὐλόμενος

οὐλόμενος, η, ον, poet. (metri gr.) for ὀλόμενος, [tense] aor. part. of ὄλλυμαι, used as a term of abuse,

A accursed, i.e. one of or to whom the word ὄλοιτο (or ὄλοιο) may be used (opp. ὀνήμενος), Il.14.84;

ἄλοχος Od.4.92

;

μῆνις Il.1.2

;

Ἄτη 19.92

;

φάρμακον Od.10.394

;

γαστήρ 15.344

;

Γῆρας Hes.Th.225

, etc.;

νοῦσος Pi.P.4.293

; ἔριδες, ὕβρις, Thgn.390, 1174;

Νεῖκος Emp.17.19

: used by Trag. in lyr.,

στένω σετᾶς οὐ. τύχας A.Pr.399

;

πρὸς ἀδελφῶν οὐλόμεν' αἰκίσματα νεκρῶν E. Ph.1529

; also in trim. in unlengthd. form,

ὀλόμενε παίδων, ποῖον εἴρηκας λόγον

;

Trag.Adesp.2

(= S.Fr.185).

II ruined, lost: hence, unhappy, wretched,

ἵετε δάκρυ καναχὲς ὀλόμενον ὀλομένῳ δεσπότᾳ A.Ch.152

; in lit. sense,

ἃ πλείστους ἔκανεν Ἑλλάνων δορὶ παρὰ ποταμὸν ὀλομένους E.Or.1307

; πύργων ὀλομένων (v.l. οὐλ.) Id.IT1109;

τίς ἄρα μ' . . πατρίδος οὐλομένας ἀπολωτιεῖ

;

Id.IA792

(in the two last passages Erfurdt conjectured ὀλλυμένων, ὀλλυμένας); [dialect] Aeol. [full] ὠλόμενος dub. sens. in Alc.Oxy.1788Fr.4.20.